Iedere ochtend om half acht huppelt burgemeester Dickerdack met een mandarijntje naar zijn laptop in de eetkamer. In het vroege winterlicht doet hij dan een half uurtje lastercorvee, in de lokale sociale mediakanalen. Goed voor de geest. En het houdt je morele kompas lekker flexibel.

Dickerdack begint zijn ochtendlijke zedensurftocht meestal op Facebook. Tussen de kattenfilmpjes is ruimschoots aan onvertogen taal en afwijkende opinies te vinden. Vlijtig noteert hij de lasterdelinquenten met potlood op een lijst. Twitter, Insta en de plaatselijke weblogs, als een vlieg op een vers lijk speurt Dickerdack naar rotte plekjes en grappig bedoelde ongewenstheden.

Op dinsdagmiddag, tijdens het wekelijks beraad met politie, brandweer en fatsoenendienst overlegt burgemeester Dickerdack de lijst met snode smaders en lasteraars voor nadere inspectie. Recidivisten of lokale veelsmaders krijgen een digitaal smaad&straatverbod. Of ze moeten een week lang verplicht Wob-verzoeken onleesbaar stiften. Daar gaat een vet preventieve werking van uit. Gaat het om een eerste smaadvergrijp, dan kom je er meestal met een waarschuwing van af. Die waarschuwing komt Dickerdack bij voorkeur persoonlijk bij de snoodaard thuis op de stoep met verheven stem reciteren.

Burgemeester Dickerdack vindt dat het bijdraagt aan zijn burgemeesterlijke uitstraling wanneer hij zich smaadwaarschuwend in een lokaal dagblad laat citeren. Of ‘aanhalen’ zoals hij dat zelf liever noemt.

Hij vergewist zich er altijd van dat de ferm gearticuleerde dreigementen in de krant voorzien zijn van een gezaghebbend leesteken. Bij voorkeur een uitroepteken. “Zo doen wij dat hier niet!” Bijvoorbeeld. Maar een hypothetisch vraagteken, mag natuurlijk ook: “Weet dan niemand meer wat fatsoen is?” En dan een verontwaardigd kijkende foto er bij. Met een wijsvinger die pront in het dak van de foto priemt.

Maar die foto, dat is dus nog niet gelukt.